Hoe Kim zichzelf terugvond in het winterse bos. Een sprookje met een harmonieus slot.
In een klein, vredig dorpje, gelegen aan de rand van een uitgestrekt bos, woonde een jonge vrouw genaamd Kim. Haar leven was gevuld met simpele vreugden: het winterse zonlicht dat door de bomen brak, het gezang van de vogels, en de geur van de wilde bloemen die de velden sierden. Toch, ondanks de serene omgeving, droeg Kim een last met zich mee.
Kim had altijd het gevoel gehad dat er twee delen in haar bestonden. Aan de ene kant was er een jong en gekwetst meisje, verstopt diep in haar hart, dat snakte naar aandacht en begrip. Aan de andere kant was er de overlever, een sterk en beschermend deel van haarzelf dat zich had ontwikkeld om het kleine meisje te beschermen. De overlever was gewend om anderen te helpen, om zich op te offeren, in de hoop dat dit de pijn van het gekwetste meisje zou verzachten.
Op een koude decemberavond, terwijl Kim alleen bij haar open haard zat, voelde ze de kracht van haar overlever afnemen. Ze voelde zich moe, uitgeput van het altijd maar zorgen voor anderen en het verbergen van haar eigen pijn. Ze besloot dat het tijd was om iets te veranderen. Ze besloot te leren om voor zichzelf te zorgen, om het gekwetste meisje in haar hart de liefde en aandacht te geven die het zo hard nodig had.
Kim ging voor de spiegel staan, ademde een aantal keer diep in en uit, en zag in een van haar ogen het verdrietige meisje. In haar andere oog zag ze de overlever, sterk en vastberaden. Ze begreep dat beide delen een belangrijke rol hadden gespeeld in haar leven.
Met een vastberadenheid die ze nog nooit eerder had gevoeld, besloot Kim om een nieuwe reis te beginnen. Ze besefte ineens dat er een derde kracht in haar voelbaar was en sprak vanuit haar autonome zelf via dat verdrietige oog haar jongere deel aan en beloofde dat ze vanaf nu voor haar zou zorgen. Eerst zij en dan al het andere, besloot ze. Ze wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ze was vastbesloten om het kleine meisje in haar hart te helen. Ze besloot om zichzelf lief te hebben, zonder de overlever weg te duwen. Ze zou leren om te luisteren naar haar eigen behoeften en verlangens, om zichzelf te geven wat ze anderen altijd had gegeven.
Op een ochtend, met de eerste zonnestralen die door haar raam glipten, begon Kim haar nieuwe reis. De lente leek aangebroken. Ze begon met kleine stappen. Ze leerde om naar haar eigen gevoelens te luisteren, om haar eigen behoeften te erkennen. Ze vond vreugde in de kleine dingen: een wandeling door het bos, het luisteren naar de helende klanken van vogels, en het voelen van de zon op haar huid.
Langzaam maar zeker begon ze te merken dat het kleine meisje in haar hart begon te helen. Ze voelde de pijn en het verdriet minder worden, en in plaats daarvan begon ze vreugde en liefde te voelen. Ze voelde de warmte van haar eigen hart, een bron van vuur, passie, liefde en ontroering die altijd al in haar had gezeten, maar die ze nooit eerder had durven toelaten.
De overlever, hoewel nog steeds aanwezig, begon zich meer op de achtergrond te houden. Kim leerde om de overlever te bedanken voor al het harde werk en de bescherming die het had geboden. Ze leerde dat ze ook de overlever niet hoefde weg te duwen, maar dat ze het kon erkennen en bedanken, terwijl ze ook voor zichzelf zorgde.
In de loop van de tijd begon Kim te merken dat ze meer rust en tevredenheid uitstraalde. Ze begon op te merken hoe weinig mensen echte interesse in elkaar toonden, en hoe zeldzaam het was om iemand te ontmoeten die echt luisterde. Ze besloot om hier verandering in te brengen. Ze begon mensen om zich heen met oprechte interesse te benaderen, te luisteren naar hun verhalen en hun gevoelens. Ze merkte dat dit niet alleen hen hielp, maar ook haar eigen hart vulde met vreugde.
Natuurlijk, het leven bracht nog steeds teleurstellingen met zich mee. Kim besefte dat teleurstellingen vaak voortkwamen uit te hoge verwachtingen. Ze begon te begrijpen dat het leven niet altijd eerlijk was, en dat mensen niet zomaar “gek” waren. Vaak waren de mensen die als “gek” werden bestempeld juist degenen die diep bewust waren van het leven, die soms worstelden met hun eigen pijn en angsten.
Kim leerde om hier rust in te vinden. Ze leerde zelfs dat het belangrijk was om zichzelf met al haar stemmingen te accepteren, om te durven leven vanuit haar autonome, vrije “Ik”. Ze begon te begrijpen dat het leven niet alleen ging om anderen vanuit een reflex te helpen, redden of te pleasen. Dat je ook andere mensen in volle vreugde en liefde kunt helpen.
Op een zomerse dag, terwijl Kim door het bos liep, besefte ze hoeveel ze was gegroeid. Ze voelde de verbondenheid met de natuur om haar heen, met de bomen, de dieren, en de lucht die ze inademde. Ze voelde een diepe dankbaarheid voor alle offers die ouders en voorouders hadden gebracht, en ze besloot om haar leven te vieren, in volle liefde en respect.
Ze keek omhoog naar de blauwe lucht, ademde diep in, en glimlachte. Ze voelde de warmte van de zon op haar huid, en ze wist dat ze op de juiste weg was. Ze wist dat ze, door te luisteren naar het kleine meisje in haar hart, door zichzelf lief te hebben en te accepteren, haar leven in volle vreugde kon leven.
En zo leefde Kim haar leven, blij en met volle teugen, vertrouwend op haar talenten, intuïtie, creativiteit en volgde steeds vaker haar innerlijk kompas. Ze vierde het leven in verbinding met al wat met ons in de natuur samenleeft, en ze wist dat de offers van een ieder, en al wat ooit was, niet voor niets waren geweest. Ze had de leiding over haar eigen leven herwonnen, en ze zorgde voor haar gekwetste kind, terwijl ze de overlever bedankte en eerde voor de bescherming die het had geboden. Zonder haar overlever had ze het eerder nooit gered, besefte ze.
Kim leefde haar leven nu zoals het bedoeld was: in volle liefde en vreugde, met een hart dat vol warmte en passie was, en met een ziel die in vrede was met zichzelf en de wereld om haar heen.