Ik was nog maar een jochie, maar wel een levenslustig kind
Op mijn achtste, vlak voor ik naar de vierde klas overging viel ik in de speeltuin op mijn hoofd. Ik liep vlak voor het nieuwe schooljaar, naast een een gescheurde wenkbrauw, een zeer zware hersenschudding op. Zes weken later dan andere klasgenootjes begin ik aan de lessen.
De reis begon in de ‘verkeerde’ trein, dacht ik toen.
Het was alsof ik in een verkeerde trein was gestapt. Ik begreep steeds dingen net niet meer. Ik begreep niet wat er speelde. Aan het einde van de vijfde zou het kaf van het koren gescheiden worden. Men besloot mij als beste van de subgroep in te delen (klas 6B). Hierdoor zou ik dat volgende jaar niet voorbereid worden op de stap naar het gymnasium of HBS in de klaarstoomklas (6A).
Wel hoorde ik de leerkracht, toen nog meester genoemd, nog tegen de 6B leraar zeggen: Die Luuc daar zal wel je beste leerling worden. Zo schatte hij me wel in. Dat had mij kennelijk moeten strelen.
De keuze werd voor mij gemaakt
Omdat mijn vader die keuze accepteerde, vroeg ik als 11 jarige toch nog maar een gesprek aan. Mag ik dan toch liever maar als domste in de hoofdklas worden ingedeeld? Immers mijn vriendjes gingen wel naar de klaarstoomklas. Deze ‘wijze’ man besloot anders. Zijn besluit lag vast: Als ik zo graag naar de HBS wilde kon ik toch toelatingsexamen doen na tien maanden. Of na de MULO alsnog naar de HBS. Dat had zijn zoon ook gedaan.
Dan maar wat doorsukkelen en genieten van hockey
Dat leek de goede keuze van deze ‘meester’ Misschien was dit ook wel juist deze keuze die voor mij gedaan werd. De keuze, die al mijn volgende keuzes gekleurd hebben…. die mij succesvol en gelukkig hebben doen worden.
Natuurlijk haalde ik dat toelatingsexamen net niet, omdat ik de training daartoe niet had gekregen.
Minimumlijder of leider
Dan maar naar de MULO. Dat lag ver onder mijn niveau, waardoor ik helemaal niets deed en al mijn vijf drieën en vieren in de laatste maanden moest ophalen. Met een vijf voor ‘Vlijt’ en een zes voor ‘Gedrag’ dat dan weer wel! Men noemde men daar op mijn zestiende ‘een minimumlijder’ die steeds nét overging. Vreemde titel ‘Minimumlijder’ als je je eigenlijk een leider voelt.
Een terugblik op nieuwe keuzes, volgend op keuzes van een ander
Nu ik ruim vijftig jaar later terugkijk op al mijn keuzes die ik maakte, na die ene belangrijke keuze die voor mij werd genomen, heb ik het nog niet zo gek gedaan eigenlijk. Ik kan doen wat ik graag doe; mensen helpen in hun kracht te komen vanuit een visie die klopt als een bus, in plaats van mensen een kunstje te leren of ze vol te stoppen met pillen.
Het leven leven en het leven vieren
Ik heb vanaf mijn ‘wakker worden’, rond mijn dertigste levensjaar, gedaan wat te doen was om dit leven te leiden. Ik hoef niet naar iemands pijpen te dansen, hoef geen gemene spelletjes te spelen met ondergeschikten, hoef geen politiek correcte uitspraken te doen, noch een valse politicus te zijn.
Hoe fijn is het om je eigen pad te bewandelen
Daarbij kan ik mijn agenda zelf inplannen en werken wanneer ik wil en vakantie vieren wanneer ik daar zin in heb. Geen hypotheek meer, maar wel een mooi huis en een vakantiehuis waar ik af en toe naar toe ga en wat iedereen kan gebruiken tegen een redelijke vergoeding. Wat een leven!
Het bijzonder inzicht
Dank je wel, meester Derksen. Overigens begrijp ik nog steeds niet wat er allemaal speelt. Hoe komt het dat mensen zo met elkaar omgaan? Mijn klasgenootjes, babyboomertjes van toen, vast ook niet. Ook al gingen ze wel naar de HBS en naar de universiteit. Ze hoefden zich vaak ook niet levenslang bij te scholen. Wel staan van sommigen, hun huizen onder water. Ze leven gescheiden van hun vierde vrouw en kinderen.
Eind goed, al goed? Nee steeds op weg
Ik had ze graag gegund vroeg te leren hoe een verkeerd uitgevallen keuze kan worden hersteld. Door zelf talrijke goede keuzes te maken. Het doel is niet het eindpunt. Het doel is ‘genieten van de weg die je gaat’ en erop te vertrouwen, dat je – hoewel je niet steeds krijgt wat je wilt – altijd datgene krijgt wat je nodig hebt op je unieke levenspad.
Een voorbeeld dat je ook wel eens geluk moet hebben op je levenspad
Op enig moment in 1996 trokken op een verwijzers-dag van de levensschool ‘Stichting de Voorde’ twee heren mijn aandacht. De ene was een boekhouder. Hij zei dat hij me zakelijk goed kon helpen. Ik had al 3 boekhouders gehad en geen van hen deed zijn werk goed. Na een paar weken met hem gewerkt te hebben voelde ik dat dit ook niet goed was. Dus volgde ik mijn intuïtie en heb het zakelijk contact verbroken. Vlak daarna ontmoete ik een aardige vrouw die meedeed aan een zelfhypnose-cursus bij mij. Zij bleek een administratiekantoor te hebben vlak bij mijn huis. Ik werk nu al 23 jaar met haar zonder enig probleem. Corrie Regelink is een topper. Terugkomend op die andere man, die mijn aandacht trok. Dat kwam omdat er prachtige meditatiemuziek werd gespeeld. Hij had deze 14 minuten durende compositie als dank voor de leiding gecomponeerd.
Een bijzonder goede keuze op het juiste moment
Ik vroeg de leiding wie hij was en of ik met hem mocht kennismaken. Dat werd die middag nog geregeld. Ik voelde direct een klik en sprak met hem af. Hij bleek in de zelfde stad te wonen als ik. Ik wist direct dat ik het contact met een andere componist, dat ik nog maar net had gelegd, moest afzeggen. En dat bleek weer zo’n goede keuze. De samenwerking met Michiel Brandes en Bram van der Vlugt, met wie hij me in contact bracht werd een enorm succes. We maakten samen meerdere zelfhulp-cd’s.
Epiloog
Ik schreef dit rond mijn zesenzestigste. Op uitnodiging van een oud ‘klasgenootje’, Gerda, die ik in 55 jaar verder nooit meer gezien had, belde me, out of the blue. Ze schreef zelf ook stukjes voor Amstel Mare, het lijfblad van Historisch Amstelveen. Ik tekende dit verhaal uit mijn hoofd in 2019 nog eens op in het themanummer ‘Herinneringen’ (zie foto). Toen ik dit verhaal van de week voor het eerst vertelde aan een heel empathische vriendin, die mij kent als een hardwerkend mens, zei ze: ‘O, je werd dus toen gewoon onvoldoende geprikkeld?!’
Ja dat moet het geweest zijn.
